Yeşil Yeni Yalan Zamanlar-1

“Bir mutlu son istiyorum artık. Mutlu sonlar olmadığını, mutlu son sayılan sonların bir sarhoşluk anında yaşanan yanılsamalardan başka bir şey olmadığını bilerek. İyi kötü her sonun yeni bir öyküye başlamak, yeni umutlara ya da umutsuzluklara kapılmak demek olduğunu bile bile. Artık herkes, ölüm dışında her türlü sonun yeni bir insana, yeni sorulara, çözümsüzlüklere, kaçışlara, düş kırıklıklarına doğru yola çıkmayı göze almak anlamına geldiğini öğrendiği halde.”

Ensest kurbanı genç bir kadınla intihara meyilli bir gazetecinin dokunaklı aşkı, baskıcı bir iktidar, bunaltıcı bir atmosferde suya sabuna dokunmayan “zararsız” eserler üretmeye zorlanan sanatçılar… İnci Aral ilk olarak 1994’te yayımlanan Yeşil’de döneminin çok ötesini gören bir bakış, öncü bir kurgu ve dille yozlaşmış bir dünyayı ve aşkın tüm baskılara, keskin değişimlere karşı direnişini hikâye ediyor. Bu sarsıcı roman, ikiyüzlü kasaba ahlakı, korkular, varoluş sancıları içinde kıvranan, bugüne de ait bir kuşağın ironiyle çizilmiş bir portresini sunuyor. Yeşil, ilk çıktığında Yeni Yalan Zamanlar adını taşıyordu. Bu ad sonradan bir üçlemenin başlığına dönüştü ve İnci Aral, sonradan Yeşil adını alan ilk kitaptaki gibi tuhaf, karmaşık ve bir o kadar da gerçekçi dünyaları ve yozlaşmayı anlatmaya Mor ve Safran Sarı’yla devam etti.