Sevgili Alef

İnsan, yalnızlığı idrak etmek için şiir ya da roman yazar, bilirsiniz. Ve yalnızlık, insana inanın her şeyi yaptırabilir. Belki de sırf bu yüzden dünya üstünde işleyebileceği en büyük günahı işler ve yazdıklarında onlarca insanı öldürebilir. Onlar gerçek değiller, diyeceksiniz ya, demeyin. Belki sadece hayaldir, belki de rüya; hatta belki de her ikisi birden. Hadi daha ileriye götürelim ve diyelim ki gerçeğin ta kendisidir onlar. Hiçbir gerçeğin olamayacağı kadar gerçektirler hem de. Çünkü bilirsiniz, hayal ve rüya bir araya geldiği vakit gerçekten söz edilebilir ancak. Biri var, hayalini kurduğu her yol bir ormana çıkıyor. Roman mı dedim?

Hayır, kapkaranlık bir orman. Kelimelerin günahı olmaz. Gülmeyin ama Alef ne kadar suratsız, muşmulaya benziyor. Sevgili Alef, rüyalı ve oyunbaz bir ormanın romanı. Beyaz bir boşluk...

Meğer aradıkları “o kız” değil “öküz”müş.