Pardon

“İnsanı Sevdim

Aklım bastığından bu yana

Hep iyimserliği aradım dağda taşta

Taşları bağrıma bastığım zamanlar oldu çokça

İnsanı sevdim, vicdanı olan insanı

İnsanın en örgütlü sınıfını

Sınıfın dostlarını sevdim...

İnsanın kabesi saydım emeğini

İnsan kabesine tapındım çocukluğumdan çıkalı beri

Kabe saydım insanı

Söylediği gibi Ruhi Su’nun...

Zaman oldu harıl harıl akıp gitti çağlarım

Çağlarım sır oldu.

Sırlarım kabeye baka baka

Baka baka göz yaşı döktü inançlarım yitip gidenlerime

Yitip gidenlerimle bir başıma kaldım bazen.

Bazen başımı alıp gittim

Geçmişin labirentlerinde kalan izlerime

İzlerime zulaladığım yaşanmışlıklara daldım bir başıma

Gülümsemelerimi eksik etmedim

Yoldaş saydığım üretken bakışlı insanlarıma,

Bazen içime doğru ağladım

Yolu şaşkın yakınlarımın

Farkındalığının omurgasızlığına

Bir başıma bazen…”