Nevirdaim

Şakaklarına teşne gözleriyle
Bakıyor yüzüme parmakları ucunda
Algısının dehlizlerinde karanfil
Kokuyor ayaları ve boynu kaderin
Gözü bağlı yolcular sonlarıyla
Hatırlanır başkalarının zihninde
Canlanır yerden yükseğe pek çok ölü
Ucundan tutmana yardım eder çiçeğin
Güneş şimdi yaklaşır dişleriyle
Yaslanmış kürek dolusu toprağa
Ahrazın gözünden bir yaş damlar
Sonra hüzne boğar alnındaki kesiğin