Menopozlu Bir Aşk

Anneme,
Ve şiddet gören herkese…

Ah, Annem
“Anneme yazacağım her şiir
Eksik kalırdı, biliyordum”

Taş bir Mardin evinin avlusunda
Yankılanırken güvercin sesleri
Gençliği gün ışığından sızan
Bir kadın girdi içeri

Hüzün hüzün olalı
Böyle kahve gözlerde konaklamamıştı
Annem hiç yaşamadığı çocukluğunu
Acaba yüreğinin hangi odasında saklamıştı

Sevdası hep içinde canlı
Hâlâ gönlü bahar, hâlâ heyecanlı
Hayat öyle çok acıtmıştı ki onu
Mutlu olmadan gelmemeliydi sonu

Bir bahar akşamı rastlamıştı oysa aşka
Ve hiç gelmemişti tekrar o bahar
Ah, annem, anlatsam anlar mıydın
Ben de hiç çiçeklenmedim bugüne kadar

Her seyrettiğim şiddet haberinde
Aklıma gelenleri bilebilsen
Keşke o minicik olduğum günlere dönüp
Gözyaşlarını öperek silebilsem

Ah, annem, bilirim
Ne söylesem, ne yazsam eksik
Yüreğim her dem sıcacık sana
Sakın unutma...