İslam Tefsir Geleneğinde Muhalefet ve Eleştiri _{Şihabuddin El-Hafaci'nin El-Beydavi'ye Eleştirileri}

Kur'an'i anlama ve yorumlama faaliyeti olarak Tefsir, Hz. Peygamber döneminden baslayarak günümüze kadar devam eden ve görünen o ki insanlar var oldukça da devam edecek olan bir etkinliktir. Islami ilimler içerisinde dogrudan Kur'an'la ilgili olmasi hasebiyle önemli bir yer isgal eden Tefsir, yüzyillar içerisinde kendi gelenegini olusturmus ve bu gelenegin içerisinde farkli anlayislara sahip ekoller meydana gelmistir. Tefsir ekollerini temel olarak birbirinden ayiran unsur, onlarin Kur'an'a bakislarindaki farkliliktir. Fakat Kur'an'a bakislardaki farklilik elbette ki bir sonuçtur ve bu sonucu belirleyen –müfessirin kisiligi, ilmi seviyesi, yetistigi çevre, siyasi anlayisi vs. gibi– mühim faktörler vardir. Diger yandan her farkli bakis açisi esasinda digerinin karsisinda duran bir antitez mahiyetindedir. Antitez de yapisi itibariyle muhalefet ve elestiriyi barindirir. Bu sebeple Tefsir ilim gelenegi içerisinde çok canli ve dinamik bir muhalefet ve elestiri tavrini görmek mümkündür.