İki Yolcu

07.04.1996dı her şeyin değiştiği vakitti. Yaşamın çok ince bir çizgi olduğunu, ölümle çok yakın bir kardeş olduğunu anladığım tarihti. Abim hastanede Azrail ile savaş verirken, ben üniversite sınavında hayalimin savaşını veriyordum. Ne abim ne de ben bu savaşı kazanamadık.

Abim Azrail'e, ben aklımdaki abimle hayalime yenik düşmüştüm. Doktorun sonucu bildiği, ama babanın bilmediği doktora; hadi çabuk ol koşsana" diye kükreyen ve koridorlarda çınlayan sesi, Annenin oksijen tüpünü oğlunun burun deliklerine takıp ve tüpü sonuna kadar açıp, bak Kaan nefes alıyorsun ve aynayı alıp oğluna gösterip saçlarını taraması, kabullenememesi bir türlü annenin ölümü, Sevgilinin rüyasında görmesi, sabahın kavuşmadığını, Kısaca, kimse bilmez ölürken son kez bakmak nedir?

Bilmez kimse. Kimi zaman anne, kimi zaman baba, kimi zaman sevgili ve kardeş, onların haykırışları var dizelerde. Ruhun şad olsun abim, KAAN SOYTAN anısına..