Haneden Ev Haline _{“Türk Evi”nde Mimari, Düzenleme, Pratik}

“İster bir apartman dairesinde yaşıyor olalım, ister bir köy ya da dağevinde, gündelik hayatımızdaki alışkanlıklar, mekânı düzenleme vedeğerlendirme biçimleri, kullandığımız eşyalar ve onlarla ilişkilerimizle,farkında olarak veya olmayarak… bir dünya inşa ederiz. Yenitaşındığımız bir ev ile kuracağımız bağlarda, gelecekte bu mekândayapmak istediklerimize dair hayallerden çok… ortaklaşa inşa ettiğimizbir mekân kültürünün kolektif hafızamızda bıraktığı derin izlerin payıvardır. Biz burada ikamet etmekten fazlasını yaparız...”

Ev, barınaktan çok daha fazlası. Bir ev aleti, basitçe bir “alet” olmaktanöte, bir yapıp etme tarzının biçimlenmesine katkıda bulunuyor.Mobilyalar, yıllanırken, hatıraların demirbaşına dönüşüyorlar. Her evinkendine has bir kokusu oluyor. Evin etrafında şekillenen mekân kültürü,tüm kültüre ve hayat tarzına damgasını vuruyor.

Seyhan Kurt, bu mekân kültürü bilinciyle, “geleneksel Türk evi” denenimgenin sabit bir mimari form olmadığını, gündelik hayat pratiğiyle içiçe sürekli dönüştüğünü gösteriyor. Bu dönüşümü anlamak için mutfakve oturma odasının veya balkonun “mana ve ehemmiyetine” bakıyor,dikkatle.

Geniş haneden “çekirdekleşen” meskene, düğünden cenazeye,evin ve işlevlerinin tarihsel değişimini kat ediyor.Haneden Ev Haline, evle ilişkimizin edebiyattaki yansımaları eşliğinde,kendisi de edebi zevkle ve “ev sevgisiyle” yazılmış bir kitap.