Bir Yaratılış Efsanesi _{Türk'ün Yaratılışı ve Yeniden Doğuşu}

Gözde renk, yerde mevsim yaratan yedi güneşin altında Yarısı madde, yarısı ruh, öyle bir dünyaydı mekân... Kilimi yeşil çayır, çatısı gök kubbeden obaydı; Sesi Orhun Nehri akışlı, rengi akbuğdaydı; Dört yanı alkımlı, çevreni yaydı mekân. Yaprak hışırdaşır, kanat sesi duyulur Alageyik koşuşlu sır ormanlarında; Zümrüt Hüma uçuşlu semalarında Özgür nefesiydi bereketi, biteği. Geçit vermez demir dağlarının Yollarına yazılırdı bir destan... Bengütaşını yontan adsızın; Aşkına savaşan ilkeli kızın; Ozanlar sesi ıklığ, kopuzun; Kadim yurduydu o mekân. Ezelden geleceğe mirasıydı Ongun bahar yağmurlarının Sularında yıkanan Oğuz'un... Bir mekân ki o, Bengibozların; Savruk yeleli beyaz, doru ve al, Güz rüzgârıyla yarışan ala atların; Ruhundan süzülüp yeniden doğan Kımız memeli, şahlanan kısrakların Şairin Davet'ini alıp önceki asırlardan Silinmez izler bırakıp “Uzak Asya'dan” Dağlarına gün değimi vardığı Anadolu'ydu... İçinde korkusuz Kan Turalı'lar, nice delikanlılar; İnce Belli Banuçiçek, Sarı Selcen, Çalı Kuşu Alçin'ler; Ağam hey! Kaşları yay, yüzleri ay nice güzeller vardı...