Babamın Kamburu

“Arkadaşlarımın sıcak botları ve paltoları vardı... Kokulu silgilerini, güzel kalemlerini, defterlerini ve uzun boylu babalarını anımsıyorum...

Bir gün okula arkadaşımın babası geldi, onu kucakladı, havaya kaldırıp öptükten sonra usulca yere bıraktı. Ardından babam geldi. Önüne doğru koştum.
Ona sarıldım ve beni kucağında havaya kaldırması için yüklendim.
Ben de arkadaşım gibi babam beni havalara atsın istiyordum. Babam düştü, onun göğsünün üstündeydi küçük bedenim. Canı acımıştı babamın. Saçlarımı okşayıp yerden usulca kalktı ve bana sıkıca sarıldı. Minik ellerim kamburuna gitti. Sert ve kemiktendi kamburu. Düzeltmek istercesine sıktım o kamburunu. Sıkı sıkı… Tüm kalbimle dua ettim: ‘Tanrım babamın kamburunu yok et!’”

“İlk kitabı ‘Payiz’ ile adını öykü dünyasında duyuran M. Reşat Suyusal’ın ikinci öykü kitabı, ‘Babamın Kamburu’ geleneksel yaşamın içine sıkışmış yoksul insanların hikayelerine odaklanmış gözüküyor. Bu ötekileştirmeye, bile isteye yoksul bırakılmaya karşın umudun daima olacağını, bir yolunu bulup yeşereceğine ilişkin duygu ve düşüncelerle örgütlenmiş kurgular da okur geleceğe ilişkin bir bakış açısı buluyor. Anlatılarda yer alan toplumu, mistik dünyaya sıkıştırıp, kör-karanlık içine hapseden, kutsal alanları düşündürmeye devam ediyor.

‘Babamın Kamburu’ küçük insanların odağında büyüyen ve insanın genel sorunlarına odaklanmayı başaran bir öykü toplamı…”

Aydın Şimşek