Aristoteles’in Dil Felsefesi

Dil felsefesi nedir? Bu soruya kısa yahut uzun bir tanımla karşılık vermek, tanımı izah etmek yahut tanımları mukayese etmek mümkündür, fakat takriben iki bin beş yüz yıllık bir alanda bu soruya cevap aranması gerektiğini düşünürsek dört başı mamur bir tanım yapmak ve izahatı kesinlik çizgisi üstünde konumlandırmak imkan dahilinde değildir. Bu vesile ile, tanımlar içinde mücerret bir seyahat yapmaktansa (alametifarikaları olan tasavvurları merkezde olmak üzere) dil felsefesine bir şekilde hizmet etmiş mühim düşünürler hakkında kısa malumat vermek hem genel bir bakış imkanı sağlayacak hem de hazırlamak azminde olduğumuz Dil Filozofları Serisi’nin ana hatları çizilmiş bir yol haritası hükmünde olacaktır.

Serinin ikinci kitabı Aristoteles’in Dil Felsefesi’dir.
Aristoteles’in dil felsefesi, dil eleştirisi ve anlambilim öğeleriyle yahut bilgi edinmek için dil analizinin genel değeriyle sınırlı değildir. Diğer birçok değerlendirmede, dil felsefesine yönelik analizler dört çalışma grubuna bölünmüştür: (1) Zooloji (Hayvanların Hareketleri Üzerine IV 9, ayrıca II 12) ve Psikoloji (Ruh Üzerine II 8), (2) Organon (Kategoriler 1-5; Önermeler 1-4; Sofistçe Çürütmeler 1, 4-6, 19-23), (3) Poetika (19-22) ve Retorik (III 1-12) ve (4) Politik (I 2, 1253a7-19). Özetle, Aristoteles’te günümüz dil felsefesinin üç disiplini ana hatlarıyla ele alınmaktadır: semiyotik (işaretler teorisi), semantik (anlam teorisi) ve pragmatik (dil kullanımının öğretimi).